Hun Verhaal: Een eeuwigheid

Sohrab is een van de tientallen ongedocumenteerden die na de sluiting van de bed, bad en broodvoorziening in Leiden noodgedwongen elders onderdak moesten vinden. Zo af en toe meldt hij zich bij De Bakkerij voor ondersteuning bij de huur of wat aanvullende boodschappenbonnen van het Steuncomité COOL. Afgelopen week dronken we even een kopje koffie in de Ovenruimte en ik vroeg hem hoe het met hem ging en of hij nog nieuws had van zijn familie in Iran. 

Hij keek me recht aan en woog zijn woorden voorzichtig op het topje van zijn tong. De waarheid was te hard om achteloos de wereld in te slingeren: “Meneer Ton, ik heb mijn vrouw en kinderen al zes jaar niet gezien.” Zijn stem brak halverwege, alsof hij op dat moment pas de volle omvang van zijn eigen woorden had ingezien.

Hij had ze achter moeten laten in Iran toen hij zijn tocht begon op zoek naar een nieuw en veilig thuis voor zijn gezin. Er was hoop geweest en ook vertrouwen, vastberadenheid, een sterke wil. Maar de hoop was gaandeweg vervlogen, vertrouwen meer dan eens geschaad. Hij was de overtuiging kwijtgeraakt en wat hij werkelijk wilde, daarvoor was het al te laat.

Hij had geen thuis gevonden in het nieuwe land. Alleen een doolhof vol met ambtenaren. Procedures en papieren, daar wist hij nu wel alles van. 

“Ik zie je over een maand terug”, had hij haar beloofd toen hij haar achterliet. Die maand bleek toch te kort en werd al gauw een half jaar. Een jaar, of twee. Als zand glipte de tijd hier door zijn vingers. En deze week maakte hij de zes jaar vol, maar staarde alleen de leegte hem nog aan.

Zes jaar… dat is een eeuwigheid.