Hun verhaal: zo werkt het in Nederland...

Dinsdagochtend 29 maart 2021

Ik haal een van onze bewoners op in Ubuntu, ons opvanghuis voor ongedocumenteerden. Meneer M. is hartpatiënt en sinds de operatie in 2019 hebben er eigenlijk geen controles meer plaatsgevonden, omdat hij toen in Rotterdam verbleef en daar de specialist zag. Nu hij weer in Leiden woont, weet hij via de huisarts een nieuwe doorverwijzing te krijgen naar het ziekenhuis in Leiden. Omdat dit een eerste consult is, lijkt het een goed plan hem te begeleiden. Samen maken we de afspraak en krijgen te horen dat we in het ziekenhuis eerst langs de administratie moeten gaan.
En dan begint het .. 

“Heeft u een Burger Service Nummer (BSN) ?”
“Nee.” 
“Heeft u legitimatie?”
“Nee.” 
“Oh, meneer is illegaal?” 
“Ja zo zou je het kunnen zeggen, maar wij zeggen liever 'zonder papieren of ongedocumenteerd', het gaat hier om een onverzekerde patiënt.” 
“Oh, maar dan moet u wel direct betalen.”
“Nee hoor, het Centraal Administratie Kantoor (CAK) vergoedt de medische zorg voor deze mensen en de kosten kunt u, het ziekenhuis, daar declareren.
Daar zijn speciale formulieren voor, kijk, ik heb er een voor u meegenomen. “
“Oh, en moet u dat dan invullen?” 
“Nee, dat moet u invullen.” 
“Oh ja. Ik ga even kijken hoor. Wat is de geboortedatum van meneer? En waar komt hij vandaan? Oh hij staat er twee keer in, sorry, maar ik moet deze twee even samenvoegen. En dan vul ik ook even het formulier in." 
“Prima, geen probleem.”

Vijftien minuten later is alles in orde gemaakt en worden wij doorgestuurd naar de route Cardiologie. Daar aangekomen moet meneer zich opnieuw melden. 

“Nou”, zegt de mevrouw aan de balie, “u moet eerst naar beneden, naar de registratie, want ik kan u niet vinden.”
M. kijkt mij aan. Wat bedoelt mevrouw?
Ik antwoord:  “Nou mevrouw, daar komen wij net vandaan, de administratie is er beneden 15 minuten mee bezig geweest, zou toch goed moeten zijn.” 
“Nee hoor, ik zie niets, u moet maar even terug.” 
“Wij zijn er net geweest, dan gaat u zelf maar even terug, want anders missen wij onze afspraak nog.”
“Nou vooruit dan maar, neemt u maar plaats in de wachtkamer…”

Pfff …  meneer M. staat stilletjes op de achtergrond te wachten. Deze mensen zijn vaak onzeker als het om het betreden van instanties gaat.
Want zal het allemaal wel goed gaan? Begrijpen we elkaar? Kun je blijven of word je weggestuurd?

Na het consult bij de cardioloog kondigt de volgende moeilijkheid zich al weer aan. De medicatie moet worden aangepast, maar omdat meneer geen BSN nummer heeft, kan de cardioloog dit niet vanaf haar werkplek doen. Het moet via de administratiebalie. Daar gaan we (weer) langs.
Maar nee, ook hier kunnen ze niet veel betekenen. Het kan niet worden gefaxt naar de apotheek als er geen BSN nummer bekend is.
Het meisje kijkt ons verwachtingsvol aan alsof wij dan weten hoe het moet. Nee, dat weten wij natuurlijk niet.
Tenslotte besluiten we dan maar het papier gewoon uit te printen en of wij dan vanmiddag even langs de apotheek kunnen gaan om het af te geven, zodat volgende week de medicatie keurig klaarligt.

Oh, zo werkt dat dus in Nederland...?